piątek, 2 sierpnia 2013

Hogwart'owe perypetie- część VII

Mark przetarł zmęczone oczy wierzchem dłoni. To, co zobaczył za oknem nie poprawiało mu humoru. Lało, jak z cebra. Był sobotni poranek. Za dwie godziny miał znaleźć się na boisku i jakoś utrzymać się na miotle na meczu z Ravenclaw'em. Noc, którą miał za sobą była najpewniej jedną z najcięższych w jego życiu. Dręczony rozmaitymi myślami przewracał się z boku na bok. Te wszystkie rozmowy, które wczoraj odbył z Conradem nie podziałały na niego kojąco. Od czwartkowej sceny w pokoju wspólnym nie mieli innego tematu, prócz analizy rozmowy Mcgonagall i Trawley. Dzisiaj była sobota. Dzień, w którym, jak się domyślili miało przydarzyć się coś złego. Mark chcąc nie chcąc zwlókł się z łóżka, w pośpiechu ubrał się i zbiegł na śniadanie. Conrad siedział już na swoim miejscu, gmerając widelcem w jajecznicy. Minę miał nie za wesołą, lecz Mark wiedział, że sam nie tryska entuzjazmem. Usiadł obok przyjaciela i spojrzał na jedzenie. Żołądek skręcał mu się z głodu, ale jego gardło było zaciśnięte. Sam nie wiedział, czy ze strachu, czy ze zmęczenia.
- Nie zjesz nic? Stary, przecież za chwilę grasz.
- Mdli mnie na widok tego żarcia, widziałeś może...?
- Nie, nie przyszła...
- Na meczu też jej nie będzie?- Mark na pół zdenerwowany, na pół zawiedziony wstał i bez słowa udał się do szatni Gryfonów, którzy już przebierali się w szkarłatne szaty.
Charlie Weasley, wesoły rudzielec, szukający i kapitan w drużynie Gryfonów udzielał im ostatnich wskazówek. Mark, chcąc, nie chcąc wsłuchał się w jego rady, z których jednak ani jedna nie została mu w głowie. Bezwiednie chwycił miotłę, wyszedł z szatni i wzbił się w powietrze z resztą drużyny.
Conrad, nie spuszczając przyjaciela z oczu przepchnął się przez tłum wiwatujących Gryfonów i znalazł sobie miejsce w pierwszym rzędzie na trybunach. Stąd doskonale widział krążącego wokół bramek Marka, który właśnie zawisł w powietrzu wyraźnie czymś zszokowany. Conrad spojrzał w tym samym kierunku i ku swemu zdziwieniu ujrzał Mcgonagall unoszącą się na miotle o kilka stóp nad ziemią, na szyi miała zawieszony złoty gwizdek. Sędziowała. Conrad poczuł, że żołądek zamienia mu się w ciężką bryłę lodu.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz